Η Ελλάδα μυρίζει αλλιώς...

Ερχόμενος Ελλάδα και καθώς κατεβαίνεις τις σκάλες του αεροπλάνου ξέρεις ότι έφτασες. Μια βαθιά εισπνοή σε καλωσορίζει πίσω στα γνωστά. Ο αέρας είναι διαφορετικός. Φτάνεις στη πόλη σου και ξεκινάει η βροχή. Βαθιά εισπνοή και ξέρεις που βρίσκεσαι. Σχεδόν ακούς τον ήχο της βροχής καθώς έρχεται σε επαφή με το χώμα. Η βροχή σταματά και τα δέντρα εισβάλλουν στο χορό του αέρα. Βαθιά εισπνοή και μπορείς να διακρίνεις τις λεπτές νότες από τα άνθη της λεμονιάς και των άλλων εσπεριδοειδών.

Πάντα

"It's not enough, it's not enough
I could walk the world forever
Till my shoes were filled with bloodIt's not enough, it's not enough"

Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι.

Ο καιρός περνάει και θαρρείς πως ήταν χθες που σκεφτόσουν, αγαπούσες, ήθελες, ζούσες, έκλαιγες, γελούσες, μοιραζόσουν, εμπιστευόσουν.

Μία συνάντηση και αναμνήσεις έτρεξαν στο μυαλό. Πρόσωπο γνωστό και άγνωστο, ταυτόχρονα. Συνέχεια σου συμβαίνει. Άτομα γύρω σου που δε μπορείς να προσδιορίσεις σε ποια ομάδα ανήκουν. Είναι τα άτομα του χθες, που σήμερα δεν αναγνωρίζεις εύκολα και μπορεί μαζί τους να σκεφτόσουν, να μοιραζόσουν, να ζούσες, να...
Άτομα που χαίρεσαι να βλέπεις αλλά κάτι πια δε σε συνδέει μαζί τους.

Το πρώτο τρένο

Σε παλαιότερη ανάρτηση έχω αναφερθεί στο τρένο που περίμενα να έρθει στο σταθμό... (Και αυτό μου έφτανε....)Σήμερα έπεσα πάνω στο τραγούδι αυτό.. Πολλά νοήματα και λέξεις..

25 χρονών. (Ιούλιος 2015)

Είμαι 25 χρονών σε μια χώρα όμορφη και χαρούμενη. Με όμορφο ήλιο, δέντρα, φύση.

Δουλεύω, είμαι νηπιαγωγός σε έναν ιδιωτικό σταθμό. Σε ένα σχολείο με στοιβαγμένες ανθρώπινες ζωές με ένα μισθό αηδιαστικό. Είμαι 25 χρονών και δε φανταζόμουν έτσι τη ζωή μου όταν ήμουν 15.

Όλα σε ένα..

Μια χρονική στιγμή..

Ένα πρόσωπο..

Ένα τραγούδι...

Porcelain- Moby

EM

Αγάπη δική Του.

Σαν αεράκι πέρασε δίπλα μου. Τα πήρε όλα. Κοιτάζοντας τη θάλασσα ήξερα ότι είναι εδώ. Τα κύματα ηχούσαν δυνατά και ήξερα ότι είναι εδώ. Κοίταξα ψηλά το μπλε και σαν χάδι Ήρθε να με διαβεβαιώσει ότι Είναι εδώ. Έκλεισα τα μάτια και το μπλε ήταν εκεί, ακόμη εκεί. Σαν αεράκι απαλό μου Πήρε ο,τι νόμιζα πως είχα δικό μου.

Η αυγή.

Ταξίδι μακρινό για έναν προορισμό γνωστό. Ταλαιπωρία, κούραση, το ξέρεις, αλλά δε τα αλλάζεις. Φτάνεις στο αεροδρόμιο και σε λίγα λεπτά η πύλη σου έχει ανοίξει.

Προετοιμασία...

Όλα πρέπει να είναι έτοιμα πριν την αναχώρηση. Όλα πρέπει να είναι στη θέση τους. Η μεγάλη μέρα πλησιάζει.....

Ετοιμάζεις και ετοιμάζεσαι.. πράγματα.. ιδέες.. σκέψεις... Όλα με τάξη.. χωρίς να ξεχάσεις κάτι να πάρεις μαζί σου... κάποια πράγματα όμως, πρέπει να τα αφήσεις πίσω... σκέφτεσαι.. δύσκολο να αποφασίσεις τι είναι περιττό.Γράφεις, σβήνεις....Σημαντικό-ασήμαντο....δύσκολες αποφάσεις..

Και αυτό μου έφτανε....

Είμαι στο σταθμό. Περιμένω. Δε ξέρω ποιο δρομολόγιο, ποιο τρένο. Δε ξέρω πότε θα έρθει. Δε ξέρω ποια μέρα. Είμαι εκεί και περιμένω κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Σηκώνομαι, ελέγχω, τίποτα.
Κάθομαι πάλι στο παγκάκι, έρχεται κάποιος, μου μιλάει για αυτόν, του λέω για μένα, για το τρένο που περιμένω και δε ξέρω πότε θα έρθει ούτε ποιο είναι. Συνεχίζει να μου μιλάει.
Εγώ σηκώνομαι, ελέγχω, κάθομαι σε άλλο παγκάκι. Αυτούς τους ξέρω καλά. Μιλάμε, συζητάμε, ξεχνιέμαι.

Το ρολόι...

Ο χρόνος κυλά...το ρολόι χωρίς να κουράζεται ακούγεται στον χτύπο του κάθε δευτερολέπτου το ίδιο ρυθμικά...το ίδιο δυνατά...κάθε χτύπος διαφορετικός και ίδιος..κάθε χτύπος κάτι νέο που δεν επιστρέφει..κάθε χτύπος παρόν κ παρελθόν..τόσο γρήγορη η εναλλαγή...τόσο γρήγορη η ταχύτητά του...

Σαν τον άνεμο...

Οι σκέψεις με κατέκλυσαν σαν άνοιξα το παράθυρο...."Τίποτα δε στέκεται εμπόδιο στον Θεό. Κοίτα έξω τι έκανε ο αέρας", σκέφτηκα. Η σημαία είχε αλλάξει θέση για άλλη μια φορά και η μεγάλη βαριά γλάστρα είχε πέσει..η σκέψη πάλι πέρασε δυνατά.. "Είμαι σαν τον άνεμο..." Είναι Δυνατός. Μπορεί να κάνει τα αδύνατα, δυνατά και να αλλάξει καταστάσεις που φαινομενικά δεν μπορούν και είναι "βαριές". Είναι Θεός αλλαγών και ο δικός Του αέρας είναι πιο Δυνατός..Είναι Θεός...

"Σε ευχαριστώ για την αγάπη.."

μου είπε...Τι όμορφη φράση και πόσο μυστήρια ταυτόχρονα..Πώς γίνεται να ευχαριστείς κάποιον που σε αγαπάει; Άραγε δε το αξίζεις; Άραγε νομίζεις πως δεν είσαι τόσο αξιόλογος και καλός για να σε αγαπάνε; Γιατί ευχαριστείς; Πολλά τα ερωτήματα για άλλη μια φορά....

Νέα αρχή...

"Η λύση ήταν μία, να φύγω. Θέλω να φύγω."
Μάζεψες δυνάμεις, έκανες σχέδια, ετοίμασες τα απαραίτητα και έφυγες. Έφυγες, μακριά. Δύσκολες καταστάσεις ήρθαν στην αρχή αλλά το πάλεψες. Έμεινες. Επέμενες γιατί δεν ήθελες να γυρίσεις πίσω.Δεν έπρεπε να γυρίσεις πίσω σαν αποτυχημένος. Έμεινες..έμεινες...Ελάχιστοι σε στήριξαν και έμειναν μαζί σου εκείνες τις δύσκολες ώρες...ίσως και μόνο ένας, άνθρωπος..ίσως περισσότεροι, αλλά...........Κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι πάλι εκεί..Μακριά, σε εκείνη την όμορφη πόλη. Πέρασε ένας χρόνος από τότε..Από εκείνη τη πρώτη μέρα που όλα θα άλλαζαν.Όλα θα είχαν άλλη τροπή..

Μέρες θαυμάσιες..

Μέρες περάσαν. Μέρες παράξενες, θαυμάσιες. Ένα κεφάλαιο τελείωσε και με μιας άλλο ξεκίνησε.
Αναμνήσεις πολλές, όμορφες μα κάποιες παγερές.

Αβέβαιο μέλλον αλλά σίγουρα μοναδικό, καθώς το δικό Του χέρι θέλω να κρατώ.

Δε θα μ' αφήσει, όπως μου Είπε, δε θα με εγκαταλείψει.
Στέκεται εμπρός μου τώρα και με Κοιτά.
Δύναμη νιώθω και σιγουριά.
Νιώθω πως με Κοιτάζει στα μάτια βαθιά και με Δικαιώνει αμέσως γλυκά.



ΕΜ

Ευχαριστώ..

Η ζωή μια κλωστή
κρέμεται για μια στιγμή
θέλει Εσένα να ακουμπήσει
δίχως άλλο να Σ' αγγίξει.

Μόνη πάντα η ζωή
προχωρά χωρίς γιατί
Ξέρεις πάντα να Εξηγείς
δίνοντας υπομονή.

Άνθρωποι πολλοί
μας κυκλώνουν στη ζωή.
Δρόμος μοναχικός
και λαμπρός ο τελειωμός.

Ευχαριστώ.


ΕΜ

Μαζί Σου...

Εσύ μιλάς και προσπαθώ να νιώσω την πνοή Σου.
Φως μοναδικό λάμπει μες στη ψυχή μου.
Δε θέλω να σβήσω το χρώμα Σου από τη ζωή μου.
Μόνο ζητώ να μείνω εδώ μαζί Σου.

Μόνη μου νιώθω και ξεχνώ
πως το δικό Σου χέρι έχω να κρατώ.
Λίγο σ'αφήνω και όλα αλλάζουν
αδύναμη νιώθω και οι σκέψεις μου με τρομάζουν.



ΕΜ

Μακριά Σου..

Μακριά Σου τόσες μέρες
μισή νιώθω και ξένη
πονάει πολύ και γκρεμισμένη
είναι η μέρα μου, χαμένη.

Φόβος παντού για την επομένη
αβέβαιο μέλλον και όλοι φοβισμένοι.
Παρασύρθηκα και εγώ φοβήθηκα
αλλά από το δυνατό Σου χέρι κρατήθηκα.

Ήρεμα τα χέρια Σου τη ψυχή μου αγγίζουν
και μόνο στη σκέψη τα μάτια μου δακρύζουν.
Δε θέλω να φύγω από την αγκαλιά Σου.
Τρέμω μην απομακρυνθώ και χάσω τη ματιά Σου.


ΕΜ 

Η ιστορία ενός ανώνυμου ζωγράφου..

Πιάνω πινέλο και αρχίζω. Αρχίζω να ζωγραφίζω καταστάσεις, στιγμές και αλλαγές που επηρέασαν τόσο εμένα όσο και τον κόσμο που πάλευα να χτίσω..

Αναποδιές πολλές. Χρώματα ανάμεικτα που τελικά διαγράφουν την μοναδικότητά τους.

Ο καμβάς περιμένει υπομονετικά. Ξέρει πως δεν θα είναι κάτι απλό ακόμα και για αυτόν τον ίδιο. Θα δεχθεί πιέσεις, σχισμές και πολλές αλλαγές. Θα πονέσει αλλά το συνολικό έργο, θα αξίζει.

Το αποτέλεσμα μοναδικό. Άραγε θα δημιουργήσεις αριστούργημα;


ΕΜ

Ζωγράφος...

Ζωγράφος Εσύ, καμβάς εγώ
άδειος γυρεύω Εσένα να βρω
Κοιτάω ψηλά χρώμα λευκό
γεμίζει εμένα και έτσι νικώ!



ΕΜ

Μέχρι πότε..;

Μέχρι πότε θα Βρέχεις;
Μέχρι πότε θα Κάνεις υπομονή και θα Περιμένεις κάποιος να Σου δώσει τον καρπό του για να τον μεταμορφώσεις σε δέντρο δικό Σου?
Μέχρι πότε θα μοιράζεις άφθονα τα δώρα Σου..την βροχή Σου..τον ήλιο Σου..την φύση Σου...


Μέχρι πότε θα μοιράζεσαι στα λόγια των ανθρώπων και θα τους αφήνεις να πατάνε πάνω Σου..;

Η ζωή εκεί πίσω..

Η ζωή πίσω είναι δύσκολη και αλλιώς. Δεν αρέσει σε κανέναν. Ίσως επειδή πονάει, ίσως επειδή η προσαρμογή είναι δύσκολη.

Ο νους τραβάει για αλλού, μακριά, σε άλλες πόλεις, με άλλα άτομα, άλλες καταστάσεις.. Εσύ όμως πρέπει να είσαι εκεί. Εκεί που πάντα έλεγες ότι δε θα γυρίσεις. Εκεί που ενώ ξέρεις πως είσαι ασφαλής, νιώθεις ξένος.

Μπερδεμένες σκέψεις και συναισθήματα για άλλη μια φορά.

Σύννεφα..

Ο ήλιος λάμπει πάνω μας κάθε μέρα. Ίδιος και διαφορετικός ταυτόχρονα την κάθε μέρα. Στέκει εκεί δυνατός, ζεστός, φλογερός όλο δύναμη, δείχνοντας την μοναδικότητά του.

Κάθομαι λίγο στο φως του..με αγγίζει..με ζεσταίνει..μου δίνει δύναμη να προχωρώ, να συνεχίζω, να χαμογελάω..όμως στο δρόμο του μπήκε ένα σύννεφο. Σύννεφο μικρό αλλά παίρνει μακριά τον ήλιο μου. Σιγά σιγά χάνω την επικοινωνία μου μαζί του. Υπάρχει εμπόδιο και όλα σκοτεινιάζουν, κρυώνουν και μένω μόνη μου να κοιτάζω ψηλά ψάχνοντας για το φως που είχα.

Φως

Φως δικό Του, μοναδικό. Φως, δυνατό που καίει και φέρνει στην επιφάνεια τα πάντα. Δεν καταστρέφει. Δεν πονάει. Μόνο δείχνει. Οδηγεί. Σχεδιάζει. Φως που μόνο όταν το ζητάς να το δεις, το βλέπεις. Φως αληθινό, λαμπερό, καθαρό.

Πόσο ζωντανό! Πόσο όμορφο! Το είδα. Το γεύτηκα. Το άγγιξα. Δε το φοβάμαι. Με ζεσταίνει, με γεμίζει από Αυτόν. Τα λόγια δε μπορούν να το περιγράψουν.

Σκεύος..

Είμαστε σκεύη..Σκεύη για χρήση τιμητική. Σκεύη στα δικά Του χέρια. Σκεύη δημιουργημένα να λειτουργούν τιμητικά..

O καθένας μας επιλέγει την χρήση που θέλει να έχει.. Λάθη και αποφάσεις  αλλάζουν το υλικό μας, την σύστασή μας, αυτό που είμαστε.

Όνειρα...

Οι μέρες προχωράνε μπροστά γεμάτες ανατροπές και αλλαγές. Ποτέ δε ξέρεις τι έρχεται και τι θα έρθει. Πιστεύεις πως τίποτα δεν αλλάζει και όλα μένουν στάσιμα αλλά....(πάντα αυτό το αλλά) στιγμιαία, όπως όταν ανοιγοκλείνουν τα μάτια, όλα μα όλα αλλάζουν. Αλλαγές τοπίου, χρωμάτων, προσώπων και καταστάσεων. Τίποτα δε μένει το ίδιο. Τίποτα και ποτέ.

Εσύ επιλέγεις τον δρόμο και συναντάς σε αυτόν ότι Αυτός σου δίνει. Άσχημα και δύσκολα, όμορφα και εύκολα. Ξέρει τι θα σου στείλει και το πότε θα είναι αυτό.

Τραγούδια και αναμνήσεις....

Δύσκολο είναι όταν ένα τραγούδι σου φέρνει τόσες αναμνήσεις στο μυαλό....Χα..Τόσο μακρινές αλλά και τόσο κοντινές ταυτόχρονα.. Πλέον δε μου λέει κάτι απλά αγγίζει τις αναμνήσεις μου και αυτές αντιδρούν..αυτό..μέχρι εκεί..

ΕΜ

"Ολα καποτε τελειωνουν και ξανα αρχιζουν διαφορετικά"

Κάθομαι και σκέφτομαι αυτή τη φράση και συλλογίζομαι όλες εκείνες τις φορές που κάτι τελείωσε και κάτι άλλο, διαφορετικό ήρθε.. Στιγμές αμέτρητες που χάνονται στο παρελθόν και δε γυρίζουν πίσω. Δρόμος δίχως γυρισμό..

Στιγμές χαράς..στιγμές πόνου..όλες εκεί, στην ίδια στοίβα μένουν ακίνητες, απολιθωμένες, χωρίς να αλλάζουν. Επηρεάζουν ωστόσο το τώρα και το ποιος είσαι..

Γιατί...ξαφνικά.

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε γιατί να μας συμβαίνουν κάποια πράγματα.. Γιατί να γίνονται τόσα κακά και άσχημα πράγματα στη ζωή μας..Γιατί να πονάμε τόσο και στο τέλος να μην έχει αξία τίποτε από όλα αυτά..Γιατί τόσες καταστροφές...Γιατί...

Κοιτάζοντας από ψηλά την φωτιά που κατασπάραζε κάθε ύπαρξη ζωής..κόλλησα.Όλα σταμάτησαν και απλά κοιτούσα...κοιτούσα επίμονα προσπαθώντας να κατανοήσω την επόμενη κίνησή της. Τίποτα. Πάντα έπεφτα έξω και εκεί που φαινόταν να ηρεμεί όλα άλλαζαν,ξαφνικά.

Ο Δρόμος..

Αυτό που προσπαθεί με κόπο να γυρίσει πίσω σαν ανάμνηση, πονάει. Χτυπάει δυνατά και προκαλέι φόβο...πόνο. Πόσο θα κρατήσει?

Ταξιδεύω..κοιτάω το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μου. Έτσι είναι και στη ζωή..Ζωή= αυτοκίνητο γεμάτο πράγματα. Δρόμος ανάμνηση παρόντος και μέλλοντος.

Προσπαθεί κάτι να με κάνει να κοιτάξω πίσω εκεί που όλα τελείωσαν καταστροφικά. Εκεί που δεν υπάρχει φως πια. Εκεί όπου οι λάθος επιλογές εξουσίασαν. Δε θέλω. Έχω φύγει καιρό από όλα αυτά.