Δύο μέρη στο μυαλό μου, σκέψεις και αναμνήσεις.
Το ένα δωμάτιο γεμάτο φως Ήλιου, το άλλο παλεύει να φωτιστεί. όσους διακόπτες και αν ανοίξω, παραμένει το ίδιο θαμπό.
Το φως μπαίνει από το ορθάνοιχτο παράθυρο και κάθε πτυχή και αμφιβολία αλλάζει, αναδύεται έως ότου αποκαλυφθεί και θρυμματιστεί. Φως ζεστό, λαμπερό και απόλυτα μοναδικό. Το δωμάτιο των σκέψεων λάμπει από την παρουσία Του.
Αναμνήσεις. Όσο φως και να διεισδύσει σε αυτές, δεν αλλάζουν. Πάντα εκεί, στέκουν κρυμμένες, σκονισμένες προκαλώντας φόβο. Στιγμές. λόγια, πράξεις καταχωνιασμένες. Ένα παρελθόν που δεν αλλάζει.
Στέκομαι μπροστά στις δύο πόρτες. Κοιτάζω απορημένη. "Γιατί πολλοί επιλέγουν είτε το σκοτεινό και ξεχασμένο δωμάτιο είτε ένα δωμάτιο που μένει με κλειστό το παράθυρο?"
Ξέρω την σωστή επιλογή.
Πιάνω το χερούλι της πόρτας που με καλεί.
Ανοίγω. Μπαίνω. Δε ξέρω τι θα βρω αλλά γνωρίζω πως δεν θα φοβηθώ στιγμή. Η ζωή μου είναι στα καλύτερα χέρια.
ΕΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου