Πάντα κάτι μου λείπει και με αφήνει να πιστεύω πως είμαι μπροστά από βουνό προβληματικών καταστάσεων και αναμφίβολων μελλοντικών εξελίξεων.
Νιώθω χαμένη και αποπροσανατολισμένη.
Χάνω τον πραγματικό στόχο ύπαρξής μου και αναλώνομαι σε ανούσιες σκέψεις.
Ο κόσμος γύρω μου τρελαμένος, με κάνει να υπερεκτιμώ αντικείμενα υποδεέστερης φύσης και να ξεχνάω Αυτόν που με κοιτάει στα μάτια. Αυτόν που με έκανε αυτό που είμαι. Αυτόν που υπερεκτίμησε εμένα και με σήκωσε ψηλά μαζί Του, προκειμένου να δω με άλλα μάτια αυτό που βλέπουν όλοι οι άλλοι σαν ρουτίνα. Αυτόν που έβαλε φως στους σκοτεινούς δρόμους του μυαλού μου και συνειδητοποίησα τόσο την μοναδικότητά μου όσο και την Δική Του.
Πόσο θαυμαστό Θεό έχουμε και κάθε μέρα Του γυρίζουμε την πλάτη. Πόσο πολύ μας αγάπησε που ενώ έστειλε τον Χριστό μας έδωσε την ελεύθερη επιλογή, ακόμη και τότε, του να Τον ακολουθήσουμε?
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω την δύναμη που έχει αυτό το φως, το Δικό Του φως, στη ζωή μου. Είναι θέμα προσωπικού πειραματισμού η αλλαγή αυτή, η δύναμη, η ειρήνη, η γαλήνη και η ανυπέρβλητη χαρά. Ακόμη και αν ο κόσμος που χτίζω γκρεμίζεται, Αυτός είναι εκεί για να μου κρατήσει το χέρι και να με γεμίσει με την χαρά Του και την αγάπη Του, γιατί είναι Αγάπη.
ΕΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου